Het verhaal van Polly Murray: de ontdekking van de ziekte van Lyme.

Polly Murray leefde met haar gezin in het plaatsje Old Lyme in de staat Connecticut in de VS. Polly had al jaren lang klachten van gewrichtspijn, hoofdpijn en vermoeidheid, maar de vele artsen die zij bezocht konden geen diagnose stellen behalve die van hypochonder. Polly bracht velen uren door in de universiteitsbibliotheek om zelf uit te vinden wat ze nu eigenlijk mankeerde. In het midden van de 70-er jaren werd eerst haar oudste zoon ziek en kort daarna haar jongste. Beiden hadden last van gewrichtspijnen, vermoeidheid, hoofdpijn en griepverschijnselen, maar ook verscheen er bij beiden een rode ring met daarna bij één zoon meerdere rode ringen. Beiden konden zich alleen nog maar met krukken voortbewegen. Toen ook haar man en dochter ziek werden, was voor haar de maat vol. Zij nam in oktober 1975 contact op met het Department of Health of the State of Connecticut.Ongeveer op het zelfde moment nam ook Judith Mensch contact op met deze afdeling, omdat haar dochter arthritis had en haar buurmeisje eveneens. Judith’s dochter werd in het ziekenhuis opgenomen en kreeg de diagnose osteomyelitis (ontsteking van het beenmerg). Ze kreeg intraveneus antibiotica toegediend, maar toen na een paar dagen de bloedgegevens negatief waren, evenals de kweek, werd de behandeling gestopt. Ze kreeg de diagnose juveniele reumatoïde arthritis JRA. Toen ook haar buurman klachten van arthritis kreeg en zij bemerkte dat er veel kinderen van de lokale school dezelfde klachten vertoonden, had zij het vermoeden dat hier iets bijzonders aan de hand was.

David Snydman was indertijd epidemioloog bij het Department of Health of the State of Connecticut. Toen hij in oktober 1975 terug kwam van vakantie vond hij twee briefjes op zijn bureau met het verzoek Polly Murray en Judith Mensch te bellen. Na zijn telefoontjes met beide dames, belde hij lokale artsen met de vraag hoeveel arthritis patiënten zij hadden. Het werd hem al snel duidelijk dat, hoewel exacte cijfers ontbraken, zoals hij het zelf zei: “There is a hell lot of arthritis out there!”. Als opgeleid epidemioloog zette hij een oriënterende studie op, hij bezocht patiënten met dezelfde klachten, interviewde artsen en kwam tot de conclusie dat hier iets bijzonders gebeurde.Dr. Allen Steere had als epidemioloog een twee jarige opleiding bij de CDC in Atlanta gevolgd en werkte als reumatoloog aan de Yale University in New Haven Connecticut. Dr. Steere ontving verschillende patiënten die werden door gestuurd met arthritis en op zekere dag in november 1975 werd hij opgebeld door David Snydman met zijn bevindingen over de arthritis gevallen in en om het plaatsje Lyme. Er werd een studie gestart en 51 patiënten die voldeden aan de studie criteria werden onderzocht: 39 kinderen en 12 volwassenen. Het patroon van gewrichtsklachten was in 69% monoarticulair (één gewricht) en in 29 % oligoarticulair (meerdere gewrichten). De arthritis begon plotseling met de knie als het meest voorkomend, gevolgd door de pols en enkel en kaakgewricht. De duur varieerde van één week tot zes maanden. Verder werd opgemerkt dat zelfs bij gezwollen gewrichten er sprake was van weinig pijn. Andere klachten waren hoofdpijn, vermoeidheid, koorts, algemene malaise en spierpijn. Geen van de kinderen had iritis wat men bij JRA zou verwachten. Dertien personen (25%) had een rode ring als huiduitslag gehad en slechts één persoon wist dat hij gebeten was door een insect.Dr. Allen Steere publiceerde de gegevens van deze studie met een cluster (rond Old Lyme) van arthritis patiënten in het januari/februari 1977 nummer van “Arthritis and Rheumatism”. Hij dacht dat hij een nieuwe ziekte had ontdekt en noemde deze (juvenille) Lyme arthritis.
Dr. Steere maakte twee fouten en verdient daarom niet het krediet wat hem is toebedeeld.
Ten eerste zag hij niet de samenhang met het EM wat enige maanden eerder optrad, omdat er in het begin geen communicatie was tussen hem en de dermatologen.
De tweede fout was dat hij de Europese literatuur niet bestudeerd had en dat hij zelfs de Amerikaanse studieboeken niet kende die het EM al hadden beschreven in samenhang met een tekenbeet. In een tweede publicatie van juni 1977 in “Annals of International Medicine” bleef men erbij dat antibiotica ineffectief was, omdat men geloofde dat de oorzaak een virus was en dat er geen oorzakelijk verband was met het EM. Deze conclusies bleken later onjuist te zijn. Dat men in Europa al veel verder was met deze ziekte en dat Dr. Steere deze ziekte eigenlijk herontdekte blijkt uit het volgende.

In 1983 voorspelt Dr. Willy Burgdorfer dat Lyme Disease de nummer één tekeninfectie zal zijn in de VS. De Europese wetenschap was dus al veel verder dan de Amerikaanse toen Dr. Steere in 1977 voor het eerst de Lyme arthritis beschreef. Later werd de naam veranderd in Lyme Disease omdat het niet alleen om arthritis ging. Nog steeds wordt door velen gedacht dat de ziekte voor het eerst in 1975 in Old Lyme optrad, maar waarschijnlijk bestaat de aandoening al veel langer maar kreeg nooit de aandacht die Polly Murray en Judith Mensch er aan gaven. Wetenschappers van een museum in Massachusetts vonden in teken, die van geconserveerde muizen uit het jaar 1894 komen, de Borrelia burgdorferi. Getuige deze gegevens is de ziekte er minstens 100 jaar, zowel in de VS als in Europa en het is jammer dat de naam nooit veranderd is in de meer passende naam Borreliose, wat een infectie met Borrelia bacteriën betekent